Leveroyse kermis 2017. De plaatselijke wielerhelden hadden zich maandenlang suf getraind om aan het einde van de koers op de hoogste trede van het podium te mogen staan, maar ze moesten allemaal hun meerdere erkennen in Elleke Claessen die met de eer ging strijken.
Nu Elleke Claessen onlangs Europees kampioen veldrijden dames 35+ is geworden en een jaar lang in de kampioenstrui mag rijden, kunnen de deelnemers aan de kermiskoers van 2017 zeggen dat ze van een Europees kampioene zijn verloren en dat is toch bepaald geen schande.
Het Italiaanse Silvelle organiseerde dit jaar het Europees kampioenschap veldrijden. Mathieu van der Poel werd winnaar bij de mannen en de Leveroyse Elleke Claessen werd op zaterdag 9 november kampioen in de klasse Masters vrouwen 35+.
Wie is Elleke Claessen ? “Ik ben geboren en getogen in Leveroy. Op mijn 15e zijn we vanuit het dorp naar Scheyvenhof, het ouderlijk huis van mijn moeder, verhuisd. Mijn ouders wonen nu in Heythuysen. Ik heb op Sint Ursula in Horn gezeten en ben daarna de opleiding tot dierenartsassistente gaan volgen in Barneveld.
Ik heb een zomer gewerkt als dierverpleegkundige op de IC van het diergeneeskundig centrum in Utrecht maar wilde toch verder studeren. Ik ben aan de UvA Antropologie gaan studeren waarin ik ook mijn master heb behaald.
“Ik had vroeger niets met wielrennen”
Met wielrennen had ik vroeger helemaal niets; integendeel Ik was een echt paardenmeisje. De rijvereniging in Leveroy was 200 meter van mijn huis en ik ben daar nog tot mijn 20e behoorlijk fanatiek mee geweest. Ik vond het vooral heel leuk om jonge paarden op te leiden. Ik heb lang op de paarden van Miel Wetemans van Café Zaal Wetemans in Leveroy gereden. Nu werk ik bij de VPRO als producer van onder andere de reisseries.
Ook produceer ik de serie De Beloften waarin we drie jaar lang 10 jonge topsporters volgen op weg naar de Olympische Spelen van 2020.
Op mijn 26e kwam ik pas met wielrennen in aanraking en merkte ik dat ik er wel aanleg voor had.
Ik ben ‘op de weg’ gestart en ben voor de uitdaging wedstrijden gaan rijden. Eind 2015 kwam ik in aanraking met het veldrijden en was al snel enthousiast over deze veel technischere en meer explosieve tak van de wielersport. Mijn voorkeur ligt dus inmiddels wel echt bij het veldrijden. De wedstrijden zijn nooit saai.
Tijdens een wegwedstrijd van 3 uur raakte ik regelmatig verveeld; ging ik bijvoorbeeld nadenken over wat ik die avond zou gaan eten. Een veldrit duurt bij de dames rond de 40-45 minuten en is te kort om me te gaan vervelen. Ik ben dit seizoen eigenlijk vrij sterk begonnen. Ik heb van de 7 verreden wedstrijden nu 3 keer op het podium gestaan.
Twee keer was ik 4e en een keer 7e. Maar soms ben ik net zo blij met zo’n 4e of 7e plek als met een podiumplek. Als er een aantal profs meerijden en ik finish er op een paar seconden achter maar net naast het podium, dan kan ik daar net zo blij mee zijn. Afgelopen NK werd ik 13e, maar ik had wel 12 profs voor me. Dan ben ik superblij met die uitslag.
“Ik was ongelooflijk zenuwachtig”
Ik was ongelooflijk zenuwachtig voor het Europees kampioenschap. Een van mijn doelen dit jaar was proberen ‘podium te rijden’ op het EK. Ik had het gevoel dat het nu echt moest gebeuren. Het parcours was ongelooflijk modderig, grote delen waren niet te fietsen.
In tegenstelling tot de dag erna, toen de profs reden en alles was opgedroogd. Ik heb op zich geen moeite met modder maar had gehoopt dat het parcours wat technischer zou zijn of in ieder geval iets afwisselender. Maar goed, ook dit is veldrijden.
In de eerste twee rondes had ik een heel mooi duel met een Française maar aan het begin van de laatste ronde kon ik bij haar wegrijden en wist mijn voorsprong uit te breiden.
Uiteindelijk kwam ik met een voorsprong van 1 minuut en 18 seconden over de finish, ruim voor alle andere dames.
Het is natuurlijk supertof om een jaar lang in zo’n kampioenstrui te mogen fietsen. Mijn omgeving was echt ongelooflijk enthousiast. Zowel mijn vrienden, familie en collega’s die wel of helemaal niets met de sport hebben stuurden me van alle kanten felicitaties.
En toen ik ’s avonds laat thuiskwam na een hele lange autoreis vanuit Italië was er een surprise party georganiseerd door vrienden.
Zo ongelooflijk hartverwarmend. Uiteindelijk doe ik het daar natuurlijk allemaal voor.”
